Η ψυχολογία της κόντρας!
Είναι ένα φαινόμενο ανεξήγητο θα πει κάποιος που δεν καβαλάει μηχανή και θα συμπληρώσει τα σχετικά για ξεροκέφαλους, που θα σκοτωθούν και θα σκοτώσουν. Είναι όμως έτσι; Η αλήθεια είναι ότι είναι και δεν είναι και αυτό έχει να κάνει με την ψυχολογία της κόντρας!
Πόσες φορές σου έτυχε να είσαι στο φανάρι με κόκκινο και να σκάει δίπλα σου ένα άλλο μηχανάκι, στα κυβικά του δικού σου; Πόσες φορές ακούστηκε εκείνο το χαρακτηριστικό σύντομο μαρσάρισμα, σύνθημα για μια κόντρα …εκκίνησης; Πόσες φορές αυτό έγινε πράξη και φύγατε και οι δύο «καίγοντας» λάστιχα μέχρι το επόμενο φανάρι.
Στη Θεσσαλονίκη το φαινόμενο είναι συχνό στην λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην παραλιακή. Το ίδιο συμβαίνει και στην Αθήνα και στη Λάρισα και σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Είναι άραγε η κόντρα ένα «μικρόβιο» που μένει στο πίσω μέρος του μυαλού συνδυάζοντας εικόνες από το Moto GP;
Μόνο που οι δημόσιοι δρόμοι δεν είναι πίστες και επειδή η Ελλάδα στερείται πιστών, θα πει κάποιος, γι αυτό «τις δίνουν» οι μηχανόβιοι στους δρόμους! Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι, γιατί και στις ευρωπαϊκές χώρες, ακόμα και της Ιταλία ή στην Ισπανία, που έχουν πίστες πολλές, συμβαίνει το ίδιο. Ίσως σε μικρότερη έκταση αλλά συμβαίνει!
Βασικά είναι θέμα ψυχολογίας. Θέμα ανταγωνισμού, «ότι το δικό μου μηχανάκι είναι καλύτερο… και εγώ είμαι καλύτερος οδηγός» και μια …κοντρίτσα είναι μια καλή ευκαιρία για εκτόνωση, τόσο για τον αναβάτη, όσο και για το μηχανάκι που συνήθως «πήζει» στα μποτιλιαρίσματα των πόλεων.
Και δεν θα μιλήσουμε για τις κόντρες με στοιχήματα. Τις λεγόμενες παράνομες. Εκεί παίζει άλλη …μπάλα… συνειδητοποιημένη και με κέρδη ή χασούρες.
Οι κόντρες όμως που είναι θέμα τιμής είναι κάτι το διαφορετικό. Είναι το συναίσθημα ότι είσαι ένα με τη μηχανή σου. Την αγαπάς, την λατρεύεις και θέλεις να την βγάλεις μπροστά, όπως της αξίζει. Από την άλλη θέλεις και εσύ να επιβεβαιώσεις ότι δεν είναι μόνο η μηχανή, αλλά και η οδηγική ικανότητα του αναβάτη, δηλαδή του εαυτού σου. Είναι ένα καλό «εγώ» που δεν έχει συνέχεια στη περίπτωση που χάσεις στη μικρή αυτοσχέδια κόντρα των φαναριών. Άλλωστε μέσα σου το χαίρεσαι το γκαζάκι, αφού αυτός είναι ο μοναδικός σκοπός!
Όμως το θέμα είναι να μην το παρακάνεις, όσο και αν προκαλεί ο άλλος! Σε άδειο δρόμο, η σύντομη κόντρα εκκίνησης είναι ανεκτή, όμως όταν επεκτείνεται με σφήνες με γεμάτες ταχύτητες και το στροφόμετρο στα κόκκινα, μέσα στη πόλη, τότε καταντάει επικίνδυνο «παιχνίδι» τόσο για σένα όσο και για τους ανυποψίαστους διαβάτες ή οδηγούς!
Το γκαζάκι είναι ωραίο και γλυκό, αλλά θέλει σύνεση!
