fbpx

Αν είσαι πεισματάρης… δες ποιο είναι το επόμενο σου στάδιο!

Αν είσαι πεισματάρης… δες ποιο είναι το επόμενο σου στάδιο!

«Αυτός που δεν αλλάζει γνώμη εύκολα και εμμένει στις αποφάσεις του παρά τα λογικά επιχειρήματα που επικαλούνται οι άλλοι, ο πείσμων, ο ξεροκέφαλος» αυτός είναι ο ορισμός του πεισματάρη σύμφωνα με το λεξικό.

Όμως το πείσμα δεν είναι μόνο κακό; Οι περισσότεροι πρωταθλητές είναι πεισματάρηδες και έτσι κατάφεραν να ξεπεράσουν εαυτούς και να κερδίσουν.

 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ: Αν κλαίς ενώ βλέπεις μία ταινία, μάθε τι είναι αυτό που σε κάνει ξεχωριστό!

 

Το πείσμα συμβαδίζει με την νηπιακή και την παιδική ηλικία του ανθρώπου. Για ένα παιδί, το μόνο από τα τρία που μπορούμε να του αποδώσουμε(πιθανότατα), σαν χαρακτηριστικό συμπεριφοράς, είναι το πείσμα. Λέμε, κοίτα πόσο “πεισματάρικο είναι”. Και όπως σ’ ένα πεισματάρικο παιδί δεν μπορούμε να εξηγήσουμε και να μεταδώσουμε την γνώση μας για κάτι αντίθετο από αυτό που ζητάει, κτυπώντας μανιασμένα τα πόδια του στο πάτωμα, έτσι ακριβώς και στο πείσμα δεν υπάρχει περίπτωση να επέμβουμε γιατί το πείσμα χαρακτηρίζεται από την απουσία διάθεσης ν’ ακούσει οτιδήποτε άλλο, εκτός από το ναι στην απαίτησή του.

 

 

Η επιμονή είναι η εξέλιξη του πείσματος, όπως ακριβώς και η εφηβεία είναι το επόμενο στάδιο στην πορεία του ανθρωπίνου σώματος. Αυτοί που ήταν πεισματάρικα παιδιά και δεν έγιναν ξεροκέφαλοι, εξελίχθηκαν σε επίμονους. Η επιμονή, σ’ αντίθεση με το πείσμα που δεν σ’ αφήνει να του απευθύνεις τον λόγο, σου επιτρέπει να συνομιλείς μαζί της, προσπαθώντας να την κάνεις ν’ αλλάξει γνώμη, είναι  μια κατ’ επίφαση επικοινωνία. Και λέω κατ’ επίφαση γιατί η επιμονή, ενώ παρουσιάζεται να έχει αυτιά, δεν ακούει καθόλου.

Η επιμονή είναι ένα καλλιεργημένο ευγενικό πείσμα που κρύβεται μέσα στον φορέα του και παρουσιάζει προς τα έξω μια πιο επικοινωνιακή και κόσμια συμπεριφορά. Είναι το ίδιο αν όχι περισσότερο επικίνδυνη από το πείσμα γιατί δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή όπως εκείνο. Προσέξτε όμως γιατί αυτά που τονίζουμε δεν σημαίνουν ότι η επιμονή, είναι ένα άσχημο εργαλείο. Εκεί ακριβώς έγκειται και η μεγάλη της διαφορά από το πείσμα. Η επιμονή, αν καταφέρει, χρησιμοποιώντας τα αυτιά της ν’ ακούσει, μπορεί κάλλιστα να γίνει μέσο επίτευξης ενός σκοπού, σ’ αντίθεση με το πείσμα που μη έχοντας “αυτιά” ,λειτουργεί ως μέσο ανασταλτικό.

 

 

Είναι πολλές οι συνθήκες που απαιτούνται για την μετατροπή της σ’ εργαλείο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχουν εξ’ αρχής όλες. Μια συνθήκη, η σπουδαιότερη ίσως είναι η αποδοχή. Όταν η επιμονή, παρά τις προσπάθειές της, συγκρούεται διαρκώς σε τοίχους που κελεύουν το αντίθετο απ’ όσα επιδιώκει, μπορεί να αποδεχτεί ότι είναι μάταιη, τότε γίνεται εργαλείο μάθησης. Όταν η επιμονή καταφέρνει ν’ αναγνωρίζει την ανοησία που την διακρίνει,τότε έχει προοπτικές χρησιμότητας.

Όταν η επιμονή αποδεικνύεται σε καθημερινές πράξεις για την βελτίωση του ίδιου του φορέα της, και δεν αναλώνεται σε “επεμβάσεις για την τροποποίηση της συμπεριφοράς” των άλλων, τότε είναι η σκάλα που θα οδηγήσει στην υπομονή.