Αν το τρέξιμο στο βουνό σε …ξετίναξε μάθε τις δύο τεχνικές που για να βγάζεις την προπόνηση
Ωραίο το τρέξιμο στο βουνό. Δυνατό και ευχάριστο, όμως σε …ξετίναξε όμως δεν είναι καλό να μην ολοκληρώνεις προπονήσεις λόγω κούρασης.
Η σημαντικότερη δυσκολία σε σύγκριση με το τρέξιμο στην άσφαλτο, είναι ότι στο ορεινό τρέξιμο υπάρχουν μεγάλες ανηφορικές και κατηφορικές κλίσεις που εναλλάσσονται συνεχώς με αποτέλεσμα να το καθιστούν ιδιαίτερα απαιτητικό.
Για να βγάζεις τις προπονήσεις σου σε βουνό ή γενικά σε ανώμαλο έδαφος πρέπει να μάθεις τα μυστικά για τις δύο τεχνικές:
Τεχνική στην ανηφόρα:
Προσοχή πρέπει να δοθεί στην στάση ρου σώματος , η οποία είναι όρθια με μία πολύ ελαφριά κλίση προς τα εμπρός. Το βλέμμα και το κεφάλι κοιτάνε εμπρός , η ωμική ζώνη παραμένει χαλαρή και σταθερή και η πλάτη είναι ίσια.
Τα χέρια κινούνται σαν εκκρεμές έχοντας όλες τις γωνίες ορθές. Η κίνηση των χεριών είναι έντονη κι έχουν δυναμική ( αυτά βοηθούν στην ώθηση του σώματος προς τα εμπρός σε συνδυασμό και συγχρονισμό με τα πόδια, αλλά βοηθούν και στην ισορροπία του σώματος δεδομένου στο ανισόπεδο και με απρόσμενες κλίσης έδαφος.)
Τα πόδια πρέπει να κινούνται σχετικά έντονα ανυψώνοντας το γόνατο προς τα εμπρός και να συγχρονίζονται με την κίνηση των χεριών. Το μπροστά πόδι πατάει στο το εμπρός μέρος του πέλματος και το πίσω πόδι εκτείνετε τεντώνοντας τις αρθρώσεις βοηθώντας έτσι στην καλύτερη ώθηση του σώματος προς τα πάνω κι εμπρός.
Το κλειδί για την αποτελεσματική ανάβαση μιας ανηφόρας είναι ο ρυθμός και η ένταση του τρεξίματος σε συνδυασμό με την συχνότητα του ποδιών και το εύρος διασκελισμού . Θα εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ.
Όταν ο δρομέας έρχεται από μια σχετικά ευθεία διαδρομή και συναντήσει μία ανηφορική κλίση , πρέπει να μειώσει τον διασκελισμό και να αυξήσει η να διατήρηση την συχνότητα του τρεξίματος που είχε στην ευθεία. Η ταχύτητα που είχε στην ευθεία πρέπει να μειωθεί τόσο όσο του επιτρέπει η ανηφορική κλίση για να μπορεί να βγάλει όλη την ανηφορική απόσταση τρέχοντας. Στο σημείο αυτό της ανάβασης ο δρομέας συντονίζετε τόσο σωματικά αλλά και ψυχολογικά και συνεχίζει το τρέξιμο σε ελεγχόμενο και σταθερό ρυθμό που του επιτρέπει την συνεχή και μακριά ανάβαση.
Τεχνική στην κατηφόρα.
Η κατηφόρα όσο και να φαίνεται εύκολη σε κάποιους οι οποίοι δεν έχουνε τρέξει σε βουνό, παρουσιάζει ιδιαιτέρες δυσκολίες τόσο σε επίπεδο φυσικής κατάστασης αλλά και στην επικινδυνότητα για πιθανούς τραυματισμούς (των αρθρώσεων και των κάτω άκρων) και πιθανές πτώσεις σε κακοτράχαλες κατηφόρες.
Κατά τη διάρκεια της κατάβασης προκαλούνται έκκεντρες μυϊκές συσπάσεις δηλαδή έκταση των μυών του ποδιού δεδομένου ότι αυτοί συστέλλονται. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή γιατί οι μύες είναι ευκολότερο να τραυματιστούν αφού δεν είναι εξοικειωμένοι τόσο όσο στην ομόκεντρη εφαρμογή δύναμης.
Ο δρομέας που τρέχει σε κατηφόρα πρέπει να έχει ενεργοποιημένες όλες τις αισθήσεις του και ιδιαίτερα την όραση του για να ερευνά το τερέν και να επιλέγουν τα πόδια του το κατάλληλο σημείο πατήματος. Η ταχύτητα αυξάνεται κατά την κατάβαση με αποτέλεσμα να καταπονείτε το μυϊκό περισσότερο από τους κραδασμούς και το βάρος του δρομέα. Η τεχνική του τρεξίματος πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα μιας και ο δρομέας έχει να αντιμετωπίσει μεγάλες ταχύτητες.
Τα πόδια δεν πρέπει να χτυπούνε δυνατά στο έδαφος όταν τρέχει σε κατηφόρα και ο κορμός πρέπει να κρατιέται σταθερός και όρθιος, τα χέρια κινούνται εμπρός πίσω και μόνο στις απότομες και με επικίνδυνες στροφές κατηφόρες παίρνουν τέτοια θέση (ανοίγοντας ελαφρά αριστερά και δεξιά και λίγο εμπρός σε αρκετά χαμηλότερη θέση από την έκταση) για να ισσοροπούν τον κορμό μας . Είναι σωστό ο δρομέας να μην κοντράρει με την φτέρνα κατά την κατάβαση γιατί αυτό καταπονεί τα γόνατα. Το πάτημα του πέλματος πρέπει να είναι σχετικά ελαφρύ και να μην στέκεται αρκετή ώρα επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο το μυιοσκελετικό αλλά να ξεκολλάει αμέσως από το έδαφος. Το πέλμα πατάει όλο στο έδαφος χωρίς να αφήνει το σώμα να κάθεται. Η ταχύτητα πρέπει να είναι ελεγχόμενη και να δίνει στον δρομέα χρόνο για ανάληψη.
