fbpx

Μένω σπίτι και νοιάζομαι, προσέχω, ακολουθώ οδηγίες

Μένω σπίτι και νοιάζομαι, προσέχω, ακολουθώ οδηγίες

Ναι μένω κι εγώ σπίτι, όπως και όλοι μας, και νοιάζομαι, προσέχω, ακολουθώ οδηγίες. Ίσως γιατί τους μόνους τοίχους που θεωρώ απειλητικούς είναι αυτούς που υπάρχουν στο μυαλό.

Και η μόλυνση στην οποία επίσης αντιστέκομαι είναι ο φόβος χωρίς κριτική σκέψη.

Οι πανδημίες συνοδεύουν την ιστορία μας από την αυγή της.

 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ: Μάθε πως θα καταφέρεις να διατηρήσεις το σώμα σου στο lockdown

 

Δεν υπήρξε καμιά ιστορική περίοδος που να μην χαρακτηρίστηκε από ακραία φαινόμενα λοιμών.

Mα η αντιμετώπιση της πανδημίας ανήκει στα κλασικά ευφυή συστήματα εξέλιξης του ανθρώπινου σώματος και γι’ αυτό είναι το πιο επιβιώσιμο είδος στον πλανήτη!

Κάθε επίθεση λοιμού είναι ένα τεράστιο, γιγάντιο update σε ένα ανοσοποιητικό σύστημα με διαρκώς εξελισσόμενη νοημοσύνη αυτοπροστασίας…

Μόνο τα τελευταία 2000 χρόνια γνωρίσαμε τουλάχιστον 20 πανδημίες. Το 541 μ.Χ. η πανώλη του Ιουστινιανού αφαίρεσε 30 εκατομμύρια ζωές. Ο Μαύρος Θάνατος (βουβωνική πανώλη), από το 1347 μέχρι το 1351 αφαίρεσε 200 εκατομμύρια ζωές και μετά εξαφανίστηκε. Η ευλογιά το 1520 σκότωσε 56 εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ η χολέρα το 1817 θέρισε 1 εκατομμύριο.

Όλες αυτές είναι αρρώστιες που εξαφανίστηκαν, αφήνοντας πίσω τους ένα υπέροχο, λεπταίσθητο, περίπλοκο ανοσο-software, δικαιωματική κληρονομιά όλων μας, χάριν αυτών έχουμε σήμερα ένα “υπερσύγχρονο” ανοσοποιητικό με αντιστάσεις, με updates, ενώ η ανθρώπινη νοημοσύνη αναπτύσσει εκθετικά τα εργαλεία της απέναντι στις απειλές της υγείας, έτσι ώστε οι λύσεις πρόληψης και υγείας που έχουμε σήμερα να ξεπερνούν τη φαντασία αυτών που έζησαν μόλις 50 χρόνια πριν.

Ναι, με αναστατώνει ο κορονοϊός … όμως αισθάνομαι ότι σαν κοινωνία αποτελεί μια “μύηση” χωρίς προηγούμενο. Είναι μια καινούρια μορφή “ενηλικίωσης”, άσχετης από τα χρόνια του καθενός μας. Μας έχει ζητηθεί να αναλάβουμε μια βαθιά ευθύνη για την υγεία μας, για την πρόληψη, για τους διπλανούς μας, για τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, για τους ευπαθείς και τους αρρώστους μας. Βλέπω γύρω μια τεράστια μαζική κίνηση “αλληλο – εκπαίδευσης” πάνω στους κινδύνους και τα απαραίτητα μέτρα, γιατί οι ειδικοί έγραψαν και εμείς διαμοιράσαμε την αξιόπιστη πληροφορία με χαρά.

Υπάρχουν άνθρωποι μεταξύ των οποίων και εγώ που στις επόμενες εβδομάδες θα δουν το εισόδημά τους να μειώνεται, επειδή δε γίνονται όλες οι εργασίες από το σπίτι. Και όμως προχωράμε μπροστά! Το ότι νοιαζόμαστε είναι μια αφθονία ενός άλλου τύπου.

Απέναντι στον COVID-19 θα χρειαστούμε κάθε σπιθαμή ελεύθερης σκέψης, ανοιχτού μυαλού και εσωτερικής σταθερότητας:

–  Όχι στις συνωμοσιολογίες. Δεν έχει σημασία το πώς δημιουργήθηκε ο ιός. Δεν υπάρχει ανθρώπινη ιστορία χωρίς πανδημίες. Ας μελετήσουμε τα στοιχεία. Η συλλογική επιβιωσιμότητα της ανθρωπότητας οφείλεται και στους λοιμούς. Μετά από τον COVID-19 θα ακολουθήσουν άλλοι, περίπου ανά δεκαετία, και πάντα θα ξυπνούν το ανοσοποιητικό μας, δίνοντάς του “μια μπάτσα” αναπροσαρμογής σε ένα πιο απαιτητικό περιβάλλον.

– Όχι doomsday θεωρίες τύπου είμαστε στις τελευταίες μέρες και έρχεται το τέλος του κόσμου! Το τέλος του κόσμου έρχεται στο μυαλό μας, όταν τελειώνει η αυτόνομη σκέψη μας. Οι θρησκείες που εμπνέουν την πίστη μέσα από το φόβο και τον τρόμο του θανάτου και της κόλασης είναι ανθρώπινες. Είναι τα πραγματικά μικρόβια, γιατί κάνουν τους ανθρώπους σκλάβους του φόβου τους. Ο Θεός τρομοκράτης δεν είναι αληθινός.

– Ναι, στη μεγάλη ευλογία του να πρέπει να σκεφτούμε διαφορετικά για τον εαυτό μας, τη δουλειά μας, το μέλλον μας. Η ζωή αλλάζει όλο και ταχύτερα, και φέρνει απρόσκλητες εμπειρίες. Τέτοιες εμπειρίες που αν θέλουμε θα καινουριώσουν το μυαλό μας, ώστε να νιώθουμε ασφαλείς με νέους τρόπους. Θα χρειαστεί κουράγιο και τολμηρές αποφάσεις.

– Να θυμόμαστε ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα, αύριο θα ανήκει στους μυστικούς κωδικούς στο γάλα μιας μάνας, που θα μεγαλώνει το παιδί της με περισσότερη υγεία από ποτέ πριν, κι αν και το μυαλό της είναι ελεύθερο, μπορούμε να ελπίζουμε πολλά για το μέλλον μας.

– Ναι, μένω σπίτι αλλά δεν νιώθω έγκλειστη, κι αυτό γιατί περισσότερο από κάθε τι άλλο νιώθω να με σπρώχνει όλη αυτή η εμπειρία στην ουσία, που είναι οι άνθρωποι, οι αγαπημένοι μου, και κάθε μια πολύτιμη στιγμή που ακόμα ανασαίνω υγιής.

– Ναι, τις επόμενες εβδομάδες θα έχω κι εγώ χαμηλότερο εισόδημα αλλά “άπορη” δεν θα είμαι ποτέ. Ο πλούτος μου θα είναι η ουσία, οι πόροι μου είναι όλη αυτή η ανθρωπιά που με περιβάλλει, γεμάτη ευαισθησία, χιούμορ, μοίρασμα και αλληλουποστήριξη.

 

Άρθρο της Αγνής Μαριακάκης, Ψυχολόγος, Κοινωνική Ερευνήτρια, Εκπαιδεύτρια