Μαραντόνα – Αφιέρωμα: Το χέρι του Θεού τελικά τον πήρε ψηλά – Η συνάντηση στη Τούμπα!
Ο Μαραντόνα μπορεί να μην ήταν Πελέ, ήταν όμως εξίσου μεγάλος και για κάποιους μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής, σε μια σύγκριση που άρχισε από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιαπωνίας το 1979. Η αλήθεια είναι ότι ο Ντιέγκο έπαιζε αλλιώς. Έπαιζε παθιασμένα και όταν τον έβλεπες σκεφτόσουν ότι η κάθε μπάλα που έπαιζε είχε κάνει …συμφωνία μαζί του για να κάνει ότι ήθελε εκείνος!
Φάσεις άπειρες. Φάσεις που έμειναν στην ιστορία και φάσεις που απλώς έδωσαν τη νικηφόρα πάσα. Φάσεις που έγραψαν ιστορία, όπως εκείνη στον προημιτελικό του Μουντιάλ το 1986, ανάμεσα στην Αργεντινή και την Αγγλία, όταν «καθάρισε» τον Σίλτον που βγήκε να τελειώσει τη φάση με μπουνιά. Τότε εκείνος την έφτασε πρώτος με το αριστερό…. χέρι και την έστειλε στα δίχτυα. Το έκανε τόσο αριστοτεχνικά που έπρεπε να δούμε πολλά ριπλέι της εποχής για να καταλάβουμε αυτό που δεν κατάλαβαν οι διαιτητές του αγώνα.
Ήταν τότε που ο Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα, στις δηλώσεις του μετά το τέλος του αγώνα δεν κρύφτηκε αλλά ούτε αποκάλυψε την αλήθεια. Έκανε λόγο για το «χέρι του θεού», ένα χέρι όμως του πραγματικού Θεού τον προστάτευσε επί δεκαετίες μετά και ήρθε να τον πάρει την ίδια μέρα που πήρε και τον φίλο του Φιντέλ Κάστρο! Ω! Τι σύμπτωση!
Το χέρι του Θεού άργησε να πάρει τον Ντιέγκο και ίσως ο λόγος ήταν η καταπληκτική μπάλα που έπαιζε. Μπάλα που δεν παίζεται σήμερα.
Το χέρι του Θεού τον προστάτευσε για πολλά χρόνια, αφού από τότε που κρέμασε τα παπούτσια, κινδύνεψε πολλές φορές να πεθάνει!
Ο υπογράφον είχε γνωρίζει τον Μαραντόνα στις 6 Οκτωβρίου 1988 όταν ήρθε στη Θεσσαλονίκη για να αγωνιστεί στη μεγάλη ρεβάνς ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τη Νάπολι για το Κύπελλο UEFA.
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα στη Τούμπα το 1988 μαζί με τον Γιώργο Τουρώνη και τον Κώστα Μπούρη
Ήταν τότε που ο θρύλος του παγκόσμιου ποδοσφαίρου είχε δώσει δύο αποκλειστικές συνεντεύξεις, τη μια στην μεγαλύτερη αθλητική εφημερίδα που υπήρξε ποτέ στη Θεσσαλονίκη τα ΣΠΟΡ του ΒΟΡΡΑ.
Ένας άνθρωπος απλός. Ένας αθλητής που ενώ γνώριζε πολύ καλά ποιος ήταν δεν υπερέβαλε παρά μόνο στο γήπεδο και στη διάρκεια του αγώνα.
Άλλωστε ο Μαραντόνα είχε αρχίσει την καριέρα του από ένα προάστιο του Μπουένος Άιρες. Παιδί μια φτωχής πολυμελούς οικογένεια που από νωρίς φανέρωσε το ποδοσφαιρικό του ταλέντο και σε ηλικία 8 ετών εντάχθηκε στους «Λας Σεμπολίτας», την παιδική ομάδα των «Αρχεντίνος Τζούνιορς», με την οποία κέρδισε 136 συνεχόμενα παιχνίδια κι ένα εθνικό πρωτάθλημα στην κατηγορία της.
Σε ηλικία 15 έκανε το ντεμπούτο του με την εθνική Αργεντινής κι έγινε ο νεώτερος παίκτης που αγωνίστηκε στην «Αλμπισελέστε». Παρόλο που αποκλείστηκε από την ομάδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1978, λόγω της νεαρής του ηλικίας, το επόμενο έτος οδήγησε την εθνική ομάδα Κ20 της Αργεντινής στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του αθλήματος που κατέρριψε το ρεκόρ της ακριβότερης μεταγραφής δύο φορές, την πρώτη όταν έπαιξε για την Μπαρτσελόνα για 3 εκατομμύρια αγγλικές λίρες και τη δεύτερη, όταν αγωνίστηκε στη Νάπολι για 5 εκατομμύρια λίρες (ισοτιμίες 2013).
Τα πιο ένδοξα ποδοσφαιρικά του χρόνια τα πέρασε στη Νάπολι, όπου κέρδισε τίτλους και διακρίσεις. Στην καριέρα του με την Εθνική Αργεντινής, σκόραρε 34 τέρματα σε 91 εμφανίσεις.
Έλαβε μέρος σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα, συμπεριλαμβανομένου του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986 στο Μεξικό, όπου έλαμψε η χαρισματική προσωπικότητά του και οδήγησε την ομάδα του στην κατάκτηση του τροπαίου με νίκη επί της Δυτικής Γερμανίας στον τελικό.
Μετά το τέλος της αγωνιστικής του καριέρας η ζωή του πήρε άσχημη τροπή. Ναρκωτικά και πολλά ψυχολογικά προβλήματα τον οδήγησαν αρκετές φορές κοντά στον θάνατο με τους απανταχού φίλους και οπαδούς του σε όλο τον κόσμο να συμπάσχουν.
Ο ηγέτης της Κούβας Φιντέλ Κάστρο ήταν ένας από αυτούς: «Μου άνοιξε τις πόρτες της Κούβας όταν οι κλινικές στην Αργεντινή μου τις έκλειναν κατάμουτρα διότι δεν ήθελαν να κατηγορηθούν για τον θάνατο του Μαραντόνα», είχε πει τότε σε δηλώσεις του ο πρώην άσος περιγράφοντας την περίοδο που αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα λόγω της χρήση ναρκωτικών.
Η πρώτη συνάντηση των δύο αντρών, έγινε το 1987, όταν ο Μαραντόνα συνέβαλε ώστε η εθνική ομάδα της Αργεντινής να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού, τέσσερα χρόνια πριν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, που θα σηματοδοτούσε μια περίοδο ακόμη μεγαλύτερων οικονομικών δυσχερειών για την Κούβα.
Εκείνη την περίοδο ο ηγέτης της Κούβας τηλεφωνούσε κάθε μέρα νωρίς το πρωί στον Μαραντόνα για να συζητήσουν για ποδόσφαιρο και πολιτική.
Μάλιστα, ο Φιντέλ Κάστρο δεν έπαψε ποτέ να τον ενθαρρύνει να αναρρώσει πλήρως.
«Μου έλεγε πως μπορούσα να τα καταφέρω. Και τα κατάφερα. Κι είμαι εδώ. Και μιλάω γι’ αυτόν», είπε ο Μαραντόνα με τρεμάμενη φωνή και συνέχισε: «Αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που θυμάμαι από εκείνον».
Η τραγική σύμπτωση είναι πως και οι δύο πέθαναν την ίδια ημέρα, 25 Νοεμβρίου, με τέσσερα χρόνια διαφορά.
Για τον θάνατο του Ντιέγκο Μαραντόνα ειπώθηκαν πολλά. Δηλώσεις απ΄ όλο τον κόσμο γέμισαν την ειδησεογραφία των ΜΜΕ, όμως μια δήλωση ξεχωρίζει, αυτή του Πελέ.
Ο «μάγος της μπάλας» εξέφρασε την οδύνη του λέγοντας «είναι τόσο λυπηρό να χάνονται οι φίλοι με αυτό τον τρόπο. Σίγουρα μία μέρα θα κλωτσάμε μαζί μία μπάλα στον ουρανό».
Η τελευταία επιθυμία όμως του Μαραντόνα εκφράστηκε πριν από περίπου 15 χρόνια όταν σε συνέντευξη του ξαφνικά μίλησε για κάτι μακάβριο. Για την επιγραφή που ήθελε να μπει στον τάφο του.
Μιλώντας στην εφημερίδα Ole, είχε δηλώσει πως ως τελευταία του επιθυμία είναι να γραφτεί στην πλακέτα το «Gracias a la pelota» δηλαδή «μπάλα, σε ευχαριστώ».
Το κείμενο έγραψε ο Κώστας Μπούρης
