Να γιατί τα περισσότερα μοναχοπαίδια είναι καλομαθημένα – Θα ήθελαν να έχουν αδερφάκι!
Εμείς οι άνθρωποι έχουμε τη τάση να χαρακτηρίζουμε τους συνανθρώπους μας με τα ίδια μέτρα και σταθμά του εαυτού μας! Δεν είναι όμως έτσι!!!
Όταν είσαι μοναχοπαίδι σίγουρα είσαι πιο «βολεμένος» από τους φίλους σου που έχουν ένα ή δύο ή και περισσότερα αδέρφια, όμως τη μοναξιά σου δεν μπορεί να την καταλάβει κανένας! Όπως κανένας δεν μπορεί να καταλάβει γιατί είσαι και φέρεσαι ως καλομαθημένος ή κακομαθημένος, μαμάκιας!
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ: Τελικά γίνεσαι «άλλος άνθρωπος» όταν μεθάς – Μάθε τι έδειξε σχετική έρευνα
Είναι τελικά τα μοναχοπαίδια καλομαθημένα;
Είναι καλομαθημένα και «προύχοντες»! Τα παιδιά που δεν μοιράστηκαν ποτέ τα παιχνίδια ή το φαγητό, γιατί έμαθαν να τα έχουν όλα δικά τους. Τα μοσχοαναθρεμμένα. Τα παιδιά «του μπαμπά και της μαμάς» που έμαθαν να έχουν τον κόσμο δικό τους, άσχετα αν είναι των γονιών τους!
Τα μοναχοπαίδια είναι τυχερά επειδή απλά δεν έχουν να ανησυχούν αν θα μοιραστούν τα παιχνίδια τους ή αν η μαμά αγαπάει τον μικρό αδερφό περισσότερο. Έχουν την πολυτέλεια να κάνουν μόνο παρέες, από τις οποίες μπορούν ανά πάσα στιγμή να σηκωθούν και να φύγουν χωρίς να πιεστούν. Δεν έχουν κάποιο μικρότερο πιτσιρίκι να ουρλιάζει υστερικά ή έναν μεγαλύτερο αδερφό που τους κάνει bullying στο δωμάτιο στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου όταν κάνουν εκδρομές με την οικογένεια. Μπορούν απλά να σηκωθούν να φύγουν από την εκάστοτε παρέα που τους την σπάει και να αποσυρθούν στο βασίλειο του δωματίου τους. Αυτή όμως η τύχη έχει ημερομηνία λήξης.
Θεωρητικά τα μοναχοπαίδια θα είναι οι σκληροί άνθρωποι της ζωής. Θεωρητικά περνούν την κάθε δυσκολία μόνα τους. Από τις εξετάσεις στο σχολείο, μέχρι τις πρώτες ερωτικές απογοητεύσεις, μέχρι τα προβλήματα υγείας των γονιών τους. Δεν είναι τυχαίο που κάνουν καλή παρέα με άλλα μοναχοπαίδια.
Θεωρητικά πάντα γιατί τα μοναχοπαίδια έχουν το προνόμιο της πλήρους στήριξης από την οικογένεια. Μαμά και μπαμπάς πέφτουν πάνω στο παιδί, όσο χρονών και αν γίνει, να του δώσουν τα πάντα, λες και θέλουν να «ξεπλύνουν» την ενοχή που δεν του έκαναν αδερφάκι!
Και έτσι το μοναχοπαίδι γίνεται βολεψάκιας!
Και αν ρωτήσει κάποιος ένα μοναχοπαίδι θα του έλεγε ότι: Θα ήθελε να έχει έναν αδερφό να τον στηρίξει. Μία αδερφή που όταν τον βλέπει στα πατώματα για μία γυναίκα, να γυρίσει και να τον καθησυχάσει πως όλα θα πάνε καλά.
Ναι αλλά αν ο αδερφός ήταν μικρότερος κατά πέντε ή οκτώ ή εννιά χρόνια;
Αν δεν ήταν ο μικρός αδερφός να έχει μέντορα, αλλά μέντορας ήταν ο ίδιος; Αν δηλαδή ήταν εκείνος ο μεγάλος αδερφός και είχε και την ευθύνη του μικρού;
Τα μοναχοπαίδια είναι τα καλομαθημένα της οικογένειας των τριών μελών. Είναι οι προύχοντες μέχρι να τους γονατίζουν οι δυσκολίες της ζωής.
Δυστυχώς όμως τα περισσότερα μοναχοπαίδια βολεύονται με τη στοργή και αγάπη που δεν έχουν να μοιράσουν οι γονείς τους σε δύο η τρία ή και περισσότερα παιδιά!
Δεν βρίσκουν την δύναμη για να χαράξουν τον δικό τους δρόμο και εγκλωβίζονται στη ζωή των γονιών τους νομίζοντάς μάλιστα ότι μπορεί να την κρίνουν ή ακόμα και να την αλλάξουν!
Και εκεί είναι που κάνουν το λάθος!
Μπορεί να είναι οι μοναδικοί κληρονόμοι του πολύ ή του τίποτα, όμως ψυχολογικά ορθώνεται το «εγώ» και η βόλεψη!
Τελικά είμαι τυχερός που έχω αδερφό!
Το άρθρο έγραψε ο Κώστας Μπούρης
